Rimpels

Iemand geeft me een fikse duw tegen mijn schouder en ik hoor “boeh!” Bijna vliegt de telefoon uit mijn handen waarmee ik net de whatsapp boodschap naar iemand stuurde.
“Heeee?!” komt erachter aan en ik ben in de veronderstelling dat ik degene zou gaan herkennen die van linksachter in mijn blikveld aan het verschijnen was. Maar dat was niet zo, ik had de vrouw nog nooit gezien.

De vrouw, met rondom één oog enorm doorgelopen mascara. Grappig genoeg had ik ‘s morgens nadat ik wat mascara op mijn wimpers had gedaan, mezelf in de ogen gewreven en later pas in de spiegel gezien dat er even iets gepoetst moest worden. Wat dat betreft hadden we een identieke ervaring, alleen ik had gepoetst, zij niet.

Haar gezicht komt dichterbij het mijne. “Tjeesus, hoe OUD ben je” vraagt ze. “Dertig?!!” Ik kijk haar blijkbaar vragend aan want ze beweegt weer wat van me af en verklaart haar vraag. “Je hebt geen énkele rimpel!!!” Ik ga in gedachten mijn gezicht na en weet dat, door het poetsen van de uitgesmeerde mascara, absoluut onder mijn ogen een rimpelig stukje is te zien, want je moet op mijn leeftijd gewoon nóóit met een droog wc papiertje uitgesmeerde mascara gaan verwijderen.

Ik had het nog niet gedacht of ze zei: “nou ja hier een beetje” en tijdens het langgerekte “hier” beweegt ze met haar vinger over de plek waar ik net aan gedacht had.
En weer komt haar gezicht dichtbij om nog eens goed te inspecteren. “ja zei ze, alleen dáár, maar verder heb je echt een heel egaal gezicht zonder rimpel.”
Ik vertel haar mijn leeftijd om haar op één of andere manier te laten weten dat ze er flink naast zit met haar schatting. Maar het heeft een averechts effect. Haar gezicht betrekt. “Ik word daar helemaal geïrriteerd van” vervolgd ze op een boze toon. ”Sta ik hier met al die rimpels en jij hebt er gewoon géén!”. Ik vind het bijna vervelend voor haar en ben blij dat ze de rimpels onder mijn ogen heeft ontdekt. 

Inmiddels is mij langzaam duidelijk geworden dat deze vrouw al aardig wat op heeft en de fles wijn in haar hand bevestigt dat enigszins.

Met een geïrriteerd gezicht loopt ze verder. Ik kijk haar na.

Even later zie ik hoe ze door de manager van de supermarkt aan haar arm mee naar buiten wordt genomen. “Ze valt klanten lastig” vertelt me ongevraagd een man die uit de automaat een bekertje koffie had getapt. In zijn linkerhand heeft hij drie zakjes suiker op elkaar gelegd en trekt met één ruk de bovenkantjes eraf om de inhoud vervolgens in zijn koffie te doen. Al roerend kijkt hij me aan, wachtend op mijn reactie. Ik zeg niets.