Oog in oog met de dood

Boem, boem, tik, tik, tik.

Hard klinken de geluiden van het MRI apparaat waar ik in lig. Een enorm patiëntvriendelijk apparaat, kussentjes langs de armen, zodat de buis niet gevoeld wordt. Een soort spiegelbril over mijn ogen waarmee ik een, op de muur, geprojecteerd filmpje kan bekijken. Wuivende palmen, spelende panda's, klaprozen en de zee. Het geluid van de scanner wordt wat gedempt door oordoppen én een koptelefoon met Skyradio erop.

Af en toe klinkt de stem van de vrouw die de apparatuur bedient, afgewisseld met een mechanische stem die dingen zegt als : "blijf stil liggen, de tafel gaat bewegen". Of "de volgende scan duurt 5 minuten". Ik ontdek streepjes aan de onderkant van het filmdoek, die verkleuren. Elke keer als er een scan voorbij is.

De niet-mechanische stem zegt: "ik kom de contrastvloeistof nu toedienen". De tafel schuift naar buiten en ik hoor een zachte stem. Niet te verstaan. Praat ze nu tegen mij? Ik voel hoe een band strak om mijn bovenarm wordt getrokken. Ik hoor het woord 'vuist'. Ah, hand tot een vuist ballen bedenk ik. Ik voel geklop van haar hand om een ader te zoeken. Een scherpe steek. Het duurt even en dan weer haar bijna overstaanbare stem. Haar handelingen geven me duidelijkheid, ze gaat mijn andere arm proberen. Weer kloppen. Prik. Weer kloppen. Prik.

"Ik haal er even iemand bij" versta ik en zie haar door het spleetje onder de spiegelbril weglopen.

Even later weer geklop, prik. "Sorry". Dan blijkt het gebeurd te zijn. Ik word de buis weer ingeschoven.

"Het is klaar, ik haal u eraf", klinkt na een serie scans van enkele minuten elk.

Ik was net met dolfijnen aan het zwemmen en het is bijna onwerkelijk om opeens het gezicht van de vrouw te zien als ze mijn spiegelbril eraf haalt.

Voor de 3e keer binnen een week rijd ik naar de Poli Neurologie. De eerste keer voor een gesprek met de neuroloog. Ik had mijn huisarts gevraagd me door te sturen. Mijn rug werd steeds vervelender en ik wilde weten waar ik sta. Wat er daarbinnen aan de hand is. De neuroloog verwees me naar Radiologie voor een MRI. Er werd een datum geprikt voor een bespreking van de uitslag.

De middag na de MRI belde de neuroloog me al op. Dat is schrikken, we hadden immers de afspraak staan. "We hebben bij de MRI iets op uw wervel gevonden, morgen moet u bloed laten prikken. De spoed beviel me aan één kant niet zo. Toch, met zo'n boodschap wilde ik weten wat er precies daar op die wervel zat.

Tja, en toen ging ik googlen.... Nooit meer doen, nam ik me voor. De vreselijkste zaken kwamen als eerste resultaten naar voren. Ook mensen die ik het vertelde hadden gelijk een bezorgde blik in hun ogen. Ze wensten me sterkte. En ja, het kon. Het kon een tumor zijn. Een uitzaaiing van de eerdere blaaskanker. Een foute boel.

Die avond in bed sloegen mijn gedachten op hol. Ik dacht aan mijn bucketlist, mijn uitvaart, voelde verdriet voor de kinderen. Mijn 2e kleinzoon, zou ik die nog zien? Waar moest mijn hond heen? En mijn kat?

En in die helse uren ontstond er opeens rust. Als dat het was, dan was dat het. Ik viel in een diepe slaap.

De volgende dag ging ik, vergezeld van een lieve vriendin weer naar Neurologie om het formulier voor het bloedonderzoek te halen. Een paar buisjes bloed zouden meer uitsluitsel geven.

Helaas, de neuroloog die 's middags belde had niet voldoende duidelijkheid gekregen en hij had de afdeling Radiologie al ingelicht dat ik er met spoed tussen gezet moest worden voor een MRI met contrastvloeistof.

Met mijn zoon en schoonzoon zat ik in de wachtkamer van de neuroloog. Het was voor de medewerkers tijd om naar huis te gaan, het werd steeds stiller. De assistente vertelde dat de neuroloog nu in een overleg zat maar dat hij mij daarna wilde spreken over de uitslag van de  MRI met contrast.

We zaten daar wat bij elkaar. Maakten af en toe een geintje, zo'n lekker fout geintje. Om de spanning wat aan te kunnen.

Ik hoorde deuren open en dicht gaan. Uiteindelijk kwam de neuroloog er aan. "Ik bespreek uw foto nog even met mijn collega".

Wachten, een kwartier ging voorbij.

Ga ik dood? Tja, da's een ding wat zeker is. Maar binnenkort? Of kan ik nog even van het leven genieten. Oh, ik ga écht genieten als ik blijf leven. Heel bewust! Dat nam ik me voor, als een soort smeekbede.

Misschien kunnen ze er nog wat aan doen. Chemo? Bestralen?

Ik zat weer in het piekerkringetje.

Koffie, ja lekker.

De neuroloog kwam terug en tapte ook een bekertje koffie. We gingen achter hem aan naar zijn kantoor. Hij klikte het scherm van zijn computer open en voor het eerst zag ik de binnenkant van mijn rug, wauw!

Hij wees met het pijltje van de muis naar een soort boontje wat te zien was bij mijn wervel. "Hier gaat het om" zei hij. "Mijn collega en de co-assistent hebben overleg gehad, en we denken...". Na het woord 'denken' voelde ik mijn hart overslaan, het zweet schoot in mijn handen en ik voelde warmte door mijn hele lijf stromen.

.... dat het een lekkende tussenwervelschijf is. Als het een uitzaaiing was geweest, dan had dit stukje moeten verkleuren met de contrastvloeistof, en dat is niet gebeurd.

Hij legde nog van alles uit, noemde wat namen, bekeek oude gegevens. Maar ik heb er niet veel meer van gehoord. Geen uitzaaiing!! Ha! Met alles wat het wel was kon ik leven. Maakte me helemaal niks uit.

Ik kreeg een kopie van het verslag mee dat hij aan de huisarts zou sturen. De termen heb ik de volgende dag opgezocht op internet. En tja, het is ook allemaal niet echt geweldig. Daarbij is er niks aan te doen, geen operatie, niet minder pijn, niet kunnen staan of lopen. Maar hoe heerlijk is het dat mijn huis én tuin volledig handicap-proof zijn. Ik heb een grote scootmobiel, een WMO-pas, een Valyspas. Ik kan me prima redden. Ik heb hulp in de huishouding, hulp van buren, hulp van mijn kids.

En nu dóór. Oh ja, afvallen, dat was ook een advies. Dus daar ga ik me nu wat op richten.

Osteoporose is ook geconstateerd. Een wat ingezakte wervel. Veel restschade van 2 hernia's.

Het is niet anders.

Ik voel me blij!