Onwerkelijke werkelijkheid

Hebben jullie dat nou ook?
Dat je wakker wordt in de ochtend, de zon piept door de spleetjes van de luxaflex en de merel zingt een prachtige ochtend serenade. En dat er dan, op zo’n moment, helemaal niks aan de hand lijkt te zijn?

Russell rekt zich uit, Indy laat een mauwtje horen. Dat gebeurt gewoon elke ochtend, al jaren. Dan hebben ze in de gaten dat ik wakker ben.
En terwijl ik zo naar de merel lig te luisteren, de dekens nog even hoog optrekkend, beginnen de gedachten weer het verhaal te vertellen en voltrekt zich de werkelijkheid van het leven. 

De nacht is zo heerlijk. In slapende toestand.
Dromen voeren me mee naar leuke gebeurtenissen. Zo had ik vannacht een date met een hele leuke man. We dansten en hadden plezier. Dronken wijn en hadden eindeloze gesprekken. Die is er dan niet meer als ik wakker word, maar de wereld zoals deze nu is, die is er weer. Verwarrend bijna.

Opstaan, douchen, aankleden, haar föhnen. Russell gaat nog even terug op zijn kleedje, nog wat sudderen. Zijn oogje gaat af en toe open om te zien of ik overstap op mijn rolkruk. Dat is het teken dat we naar beneden gaan.

Onwetend, Russell en Indy. Slechts alert op woorden en handelingen van mij die een bepaalde betekenis hebben. Naar buiten. Eten.

Ik haal het zeil van mijn scootmobiel en voel hoe de koude oostenwind gelijk door mijn jas heen wil. Russell doet een plasje tegen de bloembak, zoals altijd en ik rijd de straat op.
Het is stil, doodstil. De aandrijving van mijn scootmobiel is het enige geluid dat de stilte vult. Aan het eind van de straat krijgt de zon de ruimte om op me te schijnen. Heerlijk!

Op het plantsoen heeft een andere merel het gezang overgenomen. Begeleid door een duif die op willekeurige momenten een koertje laat horen. De wind zorgt voor tranen die langs mijn wangen biggelen. De knoppen aan de bomen, klaar om open te springen. Een paar narcissen in het gras. Een opvliegende ekster. De zon recht in mijn gezicht. 

En ondertussen vertelt het verhaal verder. Harder, als ik in de verte twee mensen dicht bij elkaar zie lopen. ‘Is dat nou wel handig?’ gaat er door mijn hoofd. Als een automatische reactie die sinds een week in mijn systeem is gedaald. 

Van de week heb ik mijn dochter even geknuffeld en mijn kleinzoons even heel dicht tegen me aangehouden. Het voelde bijna als een misdaad. Het voelde als stiekem. De kleintjes hebben geen idee. Ze bouwen nog geen herinneringen. En daarom is het zo heerlijk om naar ze te kijken, het pure, zorgeloze leven. 

De onwerkelijk voelende werkelijkheid. Ik dein er wat in mee. De afgelopen dagen heb ik een paar fases doorlopen. Eerst heel angstig, blijvend op zoek naar informatie. Maar er was geen eenduidigheid, het ene bericht gaf me rust, een ander bericht zorgde weer voor angst. Wie weet hoe het verder gaat, hoe het afloopt, wanneer het stopt. Niemand! 

Door het kwijtraken van de controle viel ik automatisch in een volgende fase. Dan kan het niet meer anders dan overgeven aan hoe het is. Dat gebeurde gewoon.
En vervolgens kom ik nu een beetje in een actie modus. Via social media heb ik een groep gevonden waarmee ik me heb verbonden. Om met heel veel mensen Liefde en Heling te verspreiden over de wereld. En het voelt fijn om op die manier ‘iets’ te betekenen. 

Het verlies van controle over toekomstplannen. Het maakt dat het enige moment van ‘weten’ in het NU ligt. Kijken naar de natuur, die is écht. Naar Russell en Indy, die gewoon hun ding doen.
En ik, schrijven, want daar word ik blij van.