Ritje

De chauffeur van de Saldersbus parkeert onhandig. Hij kan dan wel mijn scootmobiel makkelijk vanaf de stoep naar het laadgedeelte rijden, maar de deur waar ik in moet stappen zit een eind verderop. Hij bedenkt een ingewikkelde oplossing, ik kijk hem aan en zeg: “Het lukt wel”. Waarna ik me, vasthoudend aan bus, boom en geparkeerde auto’s een weg door de natte bladeren baan. De drie treden zijn goed te doen omdat er veel stangen aanwezig zijn. Ik hijs me omhoog, kijk de bus in en zie dat alle stoelen opzij gedraaid zijn. 

De chauffeur, die inmiddels de scootmobiel op het laadplateau heeft gezet, realiseert het zich blijkbaar, komt snel de bus in en zoekt naar de knoppen om een stoel in de juiste positie te zitten.

Poeh, da’s altijd wel een dingetje, met zo’n busje mee. Een kwartier voor de afgesproken tijd klaar zitten, want vanaf dan kan de bus komen. Maar meestal gaat er een kwartier na de afgesproken tijd voorbij, overigens ook een situatie die door Salders is aangegeven.

Maar goed, ik zit. Riem om en wachten tot de scoot is vastgegespt, de deuren dicht zijn, de chauffeur op z’n plek zit en hij de route heeft ingesteld. Daar gaan we!

Mijn bestemming geeft de man stof tot praten. Kerk de Goede Rede, waar ik een amateurtheatervoorstelling ga bijwonen. Met mijn vriendin voor de deur afgesproken. Ik had al nagevraagd of alles rolstoeltoegankelijk is en dat werd bevestigd. 

De chauffeur is duidelijk een monoloogliefhebber, als ik een reactie geef zegt hij steevast: “Wat?” En gaat vervolgens verder met praten. We zien bij het stoplicht twee meeuwen in het gras. Daar verandert hij van onderwerp door te vertellen hoe slim die dieren zijn. Dat het gestamp met hun pootjes de regenwormen naar boven brengt. Ik wist dat, maar besluit niks te zeggen. Hij geniet zichtbaar van het gedrag van de dieren. Ik zie het stoplicht op groen springen, hij ziet hoe de meeuw een worm uit de grond trekt. 

Ik merk al snel dat hij de kennis van dierengedrag interessant vindt. Hij vertelt hoe hij een filmpje heeft gezien van een vogel die blaadjes aan elkaar naait, heel netjes met een zigzagsteek, voegt hij nog toe. Zo’n aan elkaar genaaid geheel is dan het nest. Het blijkt dat hij zijn kennis haalt uit het bekijken van youtubefilmpjes. Want, zo legt hij uit, vroeger waren er wel natuurfilms op TV maar dan moest je ook wel op dat moment thuis zijn en kunnen kijken. Hij vindt dat alles veel makkelijker is geworden met internet. "Hoewèl..", zegt hij met een langgerekte e. Het valt me op hoe de man zijn verhaal aan elkaar rijgt terwijl we wat zigzaggend over de weg gaan omdat hij steeds even achterom kijkt naar mij. "...... internet ook niet alles is met het misbruik wat mensen er van maken."

Hoe we opeens op zijn rijexamen zijn gekomen weet ik niet meer. Maar hij had zichzelf leren autorijden en is toen naar een rijschool gegaan voor het examen. Toch is hij drie keer gezakt. En ja hoor, alle drie de keren, met alle ins en outs passeren de revue. 

Ik zie de toren van de kerk steeds dichterbij komen en met een teruggekeerd gevoel voor klantgerichtheid zet hij de bus dicht bij de kerk waar hij de scootmobiel bij de deur kan zetten waar ik uitstap. 

Terwijl ik op de scoot stap is hij bezig met het laatste hoofdstuk van zijn rijexamen ervaringen. De examinator, die hem twee keer had laten zakken - omdat de man in slaap was gevallen en hij hem vervolgens een dreun heeft gegeven - eindigt met een derde keer afrijden bij de politie en zijn rijbewijs op zak. Ondertussen kijk ik naar de enorme deuk in de zijkant van de bus. Ik zeg maar niks.