De Nieuwe Bibliotheek en ezelsoren

De afgelopen anderhalf uur bracht ik door in de bibliotheek in de stad. Een enorm gebouw met vier verdiepingen. Roltrappen, gewone trappen en ook een schuine helling aan de raamkant. Geweldig!

Ik rijd langs alle verdiepingen met aaneengesloten rijen boeken. Het ziet er niet meer uit als een ‘ouderwetse’ bibliotheek. Deze bieb doet zijn naam eer aan: ‘De nieuwe bibliotheek’.

Er is van alles te lenen, boeken, tijdschriften, DVD’s, CD’s en er staan overal PC’s. Hier en daar zitten mensen alleen. Op de kinderafdeling moeders met kinderen die op lage poefjes en krukken zitten.  

Het is heerlijk, de stilte die er is in het gebouw. Hoe hoger ik ga hoe stiller het wordt. Duizenden boeken, netjes gerangschikt op onderwerp. Ik rijd langs de stellingen en lees titels, pak af en toe een boek en lees de achterkant, blader wat. Ik ben op zoek naar boeken over schrijven, do’s en dont’s, aandachtspunten. In mijn hoofd zit een verhaal dat geschreven wil worden. Een goede voorbereiding lijkt me belangrijk. Het verhaal heeft de strekking van een thriller, dus in die categorie zoek en vind ik 3 boeken de me aanspreken.

Thuis geef ik eerst de dieren eten en leg de boeken op tafel. Het bovenste boek, formaat A5, leg ik voor me neer en lees de titel: ‘Spanning in verhalen’ met als ondertitel ‘over het schrijven van spannende boeken’. Deze informatie kan me helpen.

Ik lees de titel van hoofdstuk 1. ‘Over spanning: de man zonder gezicht’. Het eerste hoofdstuk begint op bladzijde 7. Tot en met bladzijde 6 vult het boek zich met gegevens over de schrijfbibliotheek, nogmaals de titel en auteur, copyright en inhoud.

Het gaat over een 23-jarige Zuid-Koreaanse student, Cho Seung-hi, die 32 medestudenten en stafleden dood schoot op de campus van de TU van de Amerikaanse staat Viginia in Blacksburg. De schrijver beschrijft kort de tragedie en concludeert dat het niet uitgesloten is dat binnen een dag na de moordpartij schrijvers deze gebeurtenis gebruiken om een boek op te baseren. True-crime of verzonnen, literaire roman of thriller.

Dan fantaseert hij op verschillende manieren om het boek te structureren en hij neemt me direct mee in één van zijn verhalen. 

Ik lees bladzijde 8 en dan opeens zie ik iets merkwaardigs. Tenminste, mijn getriggerde fantasie gaat er gelijk mee op de loop. Bladzijde 9 van het boek heeft een ezelsoor!
Een eerdere lezer heeft twee, hooguit drie bladzijden gelezen en besloot een ezelsoor te vouwen op bladzijde 9. 

Ik lees bladzijde 9 eens door en mijn aandacht blijft hangen bij de zin: 

‘…. Vooral omdat de seks met hem ook onbevredigend was. Hij stalkt haar al een tijdje……'

En daar gaat mijn fantasie.
Sprak het boek hem toch niet zo aan? Tenslotte is het begin van een boek voor mij bepalend of ik door lees.
Het kan ook zijn dat hij, door deze twee tot drie bladzijden te lezen, besloot ook een start te maken met een boek over de crimineel Cho.
Maar het kan ook zijn dat hij is getriggerd door woorden uit deze zin? ‘Onbevredigende seks’, ‘stalken’.
Wat heeft hij gedaan nadat hij de ezelsoor heeft gevouwen en het boek heeft weggelegd?
Een sigaret gerookt? De hond uitgelaten? Een maaltijd gekookt?
Of was hij een gewetenloze moordenaar die slechts een paar woorden nodig had om een gemoedstoestand te triggeren en daar op één of andere manier uiting aan te geven? 

Warempel, zo ontstaat een thriller, bedenk ik me opeens. Een voorval, een woord, een ezelsoor in dit geval.

Mijn hersenen vinden deze fantasie blijkbaar ook geweldig. De eerste zinnen van de thriller die in mijn hoofd zit ontstaan. Ik weet ook gelijk de locatie waar e.e.a. start: De Boekwinkel van Abe.

Ritje

De chauffeur van de Saldersbus parkeert onhandig. Hij kan dan wel mijn scootmobiel makkelijk vanaf de stoep naar het laadgedeelte rijden, maar de deur waar ik in moet stappen zit een eind verderop. Hij bedenkt een ingewikkelde oplossing, ik kijk hem aan en zeg: “Het lukt wel”. Waarna ik me, vasthoudend aan bus, boom en geparkeerde auto’s een weg door de natte bladeren baan. De drie treden zijn goed te doen omdat er veel stangen aanwezig zijn. Ik hijs me omhoog, kijk de bus in en zie dat alle stoelen opzij gedraaid zijn. 

De chauffeur, die inmiddels de scootmobiel op het laadplateau heeft gezet, realiseert het zich blijkbaar, komt snel de bus in en zoekt naar de knoppen om een stoel in de juiste positie te zitten.

Poeh, da’s altijd wel een dingetje, met zo’n busje mee. Een kwartier voor de afgesproken tijd klaar zitten, want vanaf dan kan de bus komen. Maar meestal gaat er een kwartier na de afgesproken tijd voorbij, overigens ook een situatie die door Salders is aangegeven.

Maar goed, ik zit. Riem om en wachten tot de scoot is vastgegespt, de deuren dicht zijn, de chauffeur op z’n plek zit en hij de route heeft ingesteld. Daar gaan we!

Mijn bestemming geeft de man stof tot praten. Kerk de Goede Rede, waar ik een amateurtheatervoorstelling ga bijwonen. Met mijn vriendin voor de deur afgesproken. Ik had al nagevraagd of alles rolstoeltoegankelijk is en dat werd bevestigd. 

De chauffeur is duidelijk een monoloogliefhebber, als ik een reactie geef zegt hij steevast: “Wat?” En gaat vervolgens verder met praten. We zien bij het stoplicht twee meeuwen in het gras. Daar verandert hij van onderwerp door te vertellen hoe slim die dieren zijn. Dat het gestamp met hun pootjes de regenwormen naar boven brengt. Ik wist dat, maar besluit niks te zeggen. Hij geniet zichtbaar van het gedrag van de dieren. Ik zie het stoplicht op groen springen, hij ziet hoe de meeuw een worm uit de grond trekt. 

Ik merk al snel dat hij de kennis van dierengedrag interessant vindt. Hij vertelt hoe hij een filmpje heeft gezien van een vogel die blaadjes aan elkaar naait, heel netjes met een zigzagsteek, voegt hij nog toe. Zo’n aan elkaar genaaid geheel is dan het nest. Het blijkt dat hij zijn kennis haalt uit het bekijken van youtubefilmpjes. Want, zo legt hij uit, vroeger waren er wel natuurfilms op TV maar dan moest je ook wel op dat moment thuis zijn en kunnen kijken. Hij vindt dat alles veel makkelijker is geworden met internet. "Hoewèl..", zegt hij met een langgerekte e. Het valt me op hoe de man zijn verhaal aan elkaar rijgt terwijl we wat zigzaggend over de weg gaan omdat hij steeds even achterom kijkt naar mij. "...... internet ook niet alles is met het misbruik wat mensen er van maken."

Hoe we opeens op zijn rijexamen zijn gekomen weet ik niet meer. Maar hij had zichzelf leren autorijden en is toen naar een rijschool gegaan voor het examen. Toch is hij drie keer gezakt. En ja hoor, alle drie de keren, met alle ins en outs passeren de revue. 

Ik zie de toren van de kerk steeds dichterbij komen en met een teruggekeerd gevoel voor klantgerichtheid zet hij de bus dicht bij de kerk waar hij de scootmobiel bij de deur kan zetten waar ik uitstap. 

Terwijl ik op de scoot stap is hij bezig met het laatste hoofdstuk van zijn rijexamen ervaringen. De examinator, die hem twee keer had laten zakken - omdat de man in slaap was gevallen en hij hem vervolgens een dreun heeft gegeven - eindigt met een derde keer afrijden bij de politie en zijn rijbewijs op zak. Ondertussen kijk ik naar de enorme deuk in de zijkant van de bus. Ik zeg maar niks.