Dag lieve Marion

24 december 2018

De kist staat op een podium, een plek waar zij zich altijd al fijn voelde. Met presentaties en lanceringen van haar prachtige ideeën. Inspirerende ideeën, een inspirerende vrouw, vriendin.

Ik staar naar de kist die verlicht wordt door vele kaarsen en versierd is met een prachtig bloemstuk. DE foto, die op internet op veel plekken te vinden is, staat uitvergroot voor de kist. Het is nog zo onvoorstelbaar dat de vrouw op de foto er niet meer is, dat haar lichaam in die kist ligt. Ik wil er nog steeds niet aan.

13 december appten we nog met elkaar. ‘Ik denk aan je en een dikke zoen’, schreef ik. ‘Ik wil je laten weten dat ik ook aan jou denk’ appte ze terug.
Vier dagen later voelde ik in de avond haar aardse energie terugtrekken en dinsdagochtend kon ik haar op dat niveau niet meer voelen. De dag erop kwam het bericht dat zij die dinsdagochtend is overleden.

Haar energie hangt in de ruimte. Ze is er gewoon bij. Dat is voelbaar. Zij komt tot uiting in de vele mooie woorden, als herinneringen uitgesproken door een aantal mensen. Zij komt tot uiting in de muziek die gespeeld wordt. Zowel van CD’s als van live muziek, waaronder een dwarsfluit en een hang. Klanken die op hele diepe emoties inspelen, die helen, die losmaken wat er aan verdriet verborgen is.

“She may be the face I can’t forget”, zingt Charles Aznavour
“She’s an angel from the first degree” zingt Van Morrison
“You’ve got a friend”, zingt James Taylor.

De tranen vloeien en ik krijg een paar zakdoekjes aangereikt. Er ligt een arm om mijn schouders. Ik wieg mee op de muziek en voel hoe het wiegen me troost.

Als de ceremonie is afgelopen helpt iemand me door de mensenmenigte heen en maakt een pad vrij waar ik met mijn scootmobiel kan rijden. Er is een intens oogcontact met de hangspeler. We kijken elkaar aan ik zie meer dan de ogen, een hele diepe aanwezigheid wordt zichtbaar. Een paar seconden, dan is mijn blik terug op de ruimte waar ik door kan rijden.

Ik rijd naar buiten en opnieuw zijn er tranen.
Warme tranen, dat valt me op. De schoonheid van de ceremonie, de vormloze aanwezigheid van Marion. Ik kijk op en zie een man voorbij lopen. Hij laat ook zijn tranen de vrije loop. Een warm knikje van iemand. Een paar woorden, meer is er niet nodig.

Ik realiseer me dat ik de meeste mensen niet ken, niet van naam. Wel van energie. Mensen die bij elkaar zijn gekomen omdat ze Marion en Rob kennen. Het zegt hoe energie werkt, hoe de aantrekkingskracht, de frequentie werkt. Zonder ze te kennen, herkennen we elkaar. We wisselen wat woorden uit, wat blikken.

“Bent u mevrouw Bosma?” zegt een zachte stem naast me. Met wazige ogen van de tranen kijk ik op. De chauffeur van de Valystaxi. “Nu al?” “Hoe laat is het dan?”
“Het is kwart voor 2, maar doet u maar rustig aan”, zegt de chauffeur medelevend.

“Ha José!” zegt Rob die naar buiten komt terwijl ik naar binnen wil gaan om mijn jas te halen. We geven elkaar een knuffel.
“Het was mooi”, zei ik.
“Ja, we hebben het zo goed mogelijk naar de wensen van Marion gedaan.”
“Dat is helemaal gelukt”.
We praten nog even wat en dan gaat hij naar binnen om mijn jas te halen.

De chauffeur praat honderduit. Hij zet me weer in de wereld. En ik realiseer me dat de wereld even doordraaide zonder mij de afgelopen uren. Het was zo’n andere plek waar ik was samen met de mensen daar. Met Marion’s energie, met al de verschillende klanken. Zo zacht en sereen.

Eenmaal thuis komt een buurvrouw mijn hond even ophalen en later een halve fles rode wijn brengen. Een buurman komt een kerststol brengen. Het hondje van de overburen komt even gedag zeggen. Het leven gaat door, de wereld draait door.

Vandaag is de ceremonie een herinnering die al de eerste sporen van vervaging laat zien. De zon schijnt, net als gisteren. De wolken drijven voorbij, net als gisteren. Maar mijn hart is warmer. Er is een beschermengel bijgekomen. Een engel die woordloos influistert.

De stem van Marion hoor ik nog, haar gezicht zie ik helder voor me. Ik zie haar lach, haar gezicht als ze me vertelt hoe ongelukkig het is dat dingen haar niet lukken met b.v. Facebook of een filmpje opnemen. Hoe we samen, met een sigaretje, alles oplossen en doorspreken hoe we de online trainingen die voor de deur staan gaan vormgeven.

We hadden het vaak over onze processen, die hadden heel veel raakvlakken en zo konden we elkaar geweldig steunen, motiveren. We spraken op een bepaald moment af dat we onszelf op nummer 1 zouden zetten. Dat we negatieve mensen zouden weren, niet meer direct aan verwachtingen zouden voldoen. Zoveel mooie en fijne gesprekken. In de laatste gesprekken hoorde ik hoe zij versneld haar conditioneringen en triggers kon transformeren. Hoe de overgave onvermijdelijk ontstond. We huilden samen aan de telefoon.

Er overheerst dankbaarheid, dat ik Marion heb ontmoet, lang geleden. Of kort, maar het lijkt heel lang. Ook het weten dat ‘iemand’ nooit weg is. Dat er een verbinding is die alles te boven gaat. Dat haar vormloze aanwezigheid altijd dichtbij is, omdat die aanwezigheid overal is.
Ja, dat inspireert, geeft nieuwe kracht.

Zij heeft een steen verlegd in mijn rivier op aarde.