31 juli 2018
Dit kaartje kreeg ik vandaag van een vriendin. En laat het nou precies passen.
In privé en werk. In alle vormen van relaties, uiterlijk. En altijd was ik ontevreden want er ging wel eens iets mis, of het lukte gewoon niet.
Nu ben ik op een punt in mijn leven gekomen waar ik amper meer kan lopen. Letterlijk stilstaan. Voetje voor voetje.
Ik kwam voor een aantal dilemma's te staan. Hoe beweeg ik me voort in het leven. Hoe kan ik alles blijven doen wat ik wil. Dat laatste: NIET. Een kleine, opvouwbare scootmobiel bracht uitkomst voor de wandelingetjes met mijn hondje Russell. Of ik sjouwde de scootmobiel, deel voor deel, in de auto, ging ergens heen en zette de scoot daar weer in elkaar.
In mijn hoofd bleef het een strijd. Het feit dat ik niet meer alles zou kunnen doen wat ik deed was pijnlijk en niet te aanvaarden. Ik begon trucjes te bedenken, hulpmiddelen uit te proberen en zo kon ik op een bepaald moment mijn huishouden weer voor een groot deel zelf doen. Zelfs wat onkruid plukken d.m.v. een krukje lukte me. Maar het kostte zoveel energie. Ik werd er doodmoe van.
Tot ik op een dag een afspraak met het wijkteam had over de aanvraag van een grote scootmobiel, hulp in de huishouding, hulp bij de gesprekken met het UWV en een traplift.
Oei, nu was ik dus officieel een fysiek beperkte mens.
De strijd in mijn hoofd hield aan. In zo'n spagaat van 'ik wil het zelf doen' 'het lukt me nauwelijks'. Uiteindelijk was de spagaat niet meer te houden en langzaam maar zeker ontstond er overgave. Overgave aan hoe het was, is.
Daarnaast begon de revalidatie om de achteruitgang trachten te stoppen. Ik mocht meedoen aan hydrotherapie. In een zwembad! Mijn gedachten gingen terug naar 'ooit' waar ik 40 banen zwom en daarna nog met een groepje met een bal in het water speelde. Ik voelde me mijn hele leven als een vis in het water. Mede doordat ik als kind tegenover een zwembad woonde. We hadden een abonnement en bijna elke ochtend voor schooltijd lag ik met mijn broers in het water.
De eerste keer, ik werd er met een stoellift ingetild - pfff, voelde het water enorm eng, bedreigend bijna. De lichtheid die ik voelde was fijn, maar er was ook een stukje controleverlies. De kracht die ik altijd had om als een vis door het water te spartelen en te zwemmen was gehalveerd. Die kracht, zo merkte ik, kwam vooral uit mijn benen. En ik voelde niks met de linkervoet.
De opdracht die eerste keer was om in een hoekje te hangen en te wennen. Na een kwartier was ik doodmoe. Maar er was een blijheid door het contact met het water. Dat was echt fijn!
De opdracht bij de tweede hydrotherapie was heen en weer lopen. 6-8 keer. Een enorme uitdaging! Ik liep op de buitenkant van mijn linkervoet, daar voelde ik de korrelige bodem. Met mijn armen sturend liep ik zes keer naar de andere kant. Weer doodmoe.
En dát was dus het 'nieuwe perfect' herinnerde ik me dat kaartje. Dit is het. Op dit moment. Er is geen vroeger, alleen in het geheugen. Er is geen toekomst. Geen idee hoe het verder gaat. Al zie ik mezelf in mijn dromen dan weer heerlijk banen zwemmen. Wie weet. Misschien kan ik twaalf keer naar de andere kant lopen over een tijdje.
Het gaat er echt om om het nieuwe te omarmen. Het nieuwe lichaam, met de beperking. Ik hoop zo erg dat ik een grote scootmobiel krijg! Dan maar het stempel 'fysiek beperkt', kan mij het schelen. Overigens is mijn ervaring, in mijn kleine scoot' dat mensen bereid zijn te helpen, dat ze sneller een glimlach geven. Dat mensen rekening met me houden, opzij stappen, kijken of ik er door kan, of ruimte maken als dat niet zo is. De wereld van een andere kant. Die kant was er altijd wel, maar ik wilde alles zelf doen. Ik holde maar door. En nu, dit nieuwe, tja, het heeft wel wat.
Hulp vragen is niet mijn sterkste kant. Aangeboden hulp ontvangen lukt me steeds beter. Alles op z'n tijd. Want het hoeft niet perfect te zijn. Goed genoeg is voldoende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.