Nieuwjaarsconcert

1 januari 2019

Ik zet de TV aan en stuit op het nieuwjaarsconcert van het Wiener Philharmische Orkest. In een prachtige entourage staat het enorme orkest met onnoemelijk veel instrumenten en speelt. Het valt me op dat de klassieke muziek me zoveel meer kan bekoren dan toen ik jong was. 

Tegelijkertijd komt er bij deze gedachte een herinnering naar boven. Mijn ouders keken en luisterden elke nieuwjaarsdag naar dit nieuwjaarsconcert. Het was een soort ritueel, het hoorde er bij. Net als aansluitend de duizelingwekkende sprongen van de piste bij het schansspringen in Garmisch Partenkirchen. 

De herinnering aan toen heeft geen warmte. Waarschijnlijk wilden mijn ouders ons, met het kijken naar het nieuwjaarsconcert, waar we dan bij zaten, omdat dat nou eenmaal zo hoorde op nieuwjaarsdag – samen, met elkaar -, kennis en liefde voor klassieke muziek meegeven. Maar meer dan daar zitten, het concert uitzitten, was er niet. Er werd niet gesproken. Sterker nog, een onderbreking van de muziek door een vraag of opmerking kwam op een berispende blik van mijn vader te staan. 

Eigenlijk had het nieuwjaarsconcert tot nu toe geen leuke herinneringen. En dat had niets met de muziek te maken, maar met het regime vroeger thuis.

Ik weet nog dat mijn vader af en toe, tijdens het concert, moest lachen. “Wat gebeurde er?” durfde één van ons dan wel te vragen. Het bleek om de kleine grapjes te gaan tijdens het concert. Een geregisseerd grapje natuurlijk. 

Toen ik vanmorgen het concert ging kijken was er dan ook een gedachte ‘opletten of er grapjes gemaakt worden’. Die verbind ik waarschijnlijk aan de lach van mijn vader. Juist omdat die lach zo sporadisch op zijn gezicht verscheen.

Maar inmiddels is dat niet meer de hoofdmoot. Ik geniet, voor het eerst sinds mijn kindertijd, van de muziek, de klanken, de beelden die getoond worden van prachtig bloeiende magnoliastruiken, stromende beekjes. Er hangen kolossale bloemstukken aan de rand van het podium en ook de rest van de zaal is met bloemen versierd. De commentator legt uit dat de boeketten bestaan uit rozen, orchideeën, lelies en duifkruid. Frisgroen met geel. De gouden ornamenten, beelden en versieringen, de schitterende schilderingen op het plafond, alles komt in beeld. 

2019 heb ik uitgeroepen tot het jaar van loslaten. Nieuwe ervaringen creëren, die de oude overschrijven en laten zien hoe ik het écht zelf beleef. Wat het met me doet. En ja, de herinneringen nog even bekijken.
Door het scheppen van nieuwe ervaringen zullen ze me loslaten.