Hartslag en herinnering

Op een hartfilmpje zie je allemaal pieken en dalen. Dit zijn de verschillende fasen van een hartslag. Ze worden aangegeven met de letters P, Q, R, S en T.

• P-top: samentrekken van de boezems (de lijn wordt daarna weer vlak, omdat het elektrische signaal even wordt vastgehouden)
• QRS-complex: samentrekken van de hartkamers
• T-top: ontspannen van de hartspier
• Na de T-top begint het weer opnieuw voor de volgende hartslag

Vorige week hoorde ik: Het enige waardoor je weet dat je een eerdere hartslag heb gehad is je herinnering. Het was in een Youtube of Soundcloud satsang. Ik weet niet meer van wie. Van de hele satsang is deze zin blijven hangen. Wat hier werd gezegd maakt het zo klein allemaal, maar ook totaal. 

Ik ging het eens bewust ervaren. Terwijl ik mijn vinger op mijn pols houd, waar de hartslag te voelen is, ervaar ik de waarheid van deze zin. De hartslag van dát moment, die op dát moment te voelen is, is volledig nieuw. Niet eerder geproduceerd. Die hartslag had ook niet geproduceerd kunnen worden maar dan was ik dood geweest. 




Terwijl ik de hartslag onder mijn vingers voel ben ik helemaal aanwezig in dát moment. En ja, dan is heel helder te zien dat de vorige hartslag een herinnering is. Die is al voorbij. En ondertussen ook al een stuk of 10 die ik voelde. Die komen nooit meer terug. Elke hartslag is een volgende. 

En zo is het ook met gebeurtenissen. Een gebeurtenis verschijnt. Daarna  is die gebeurtenis, net als de hartslag, weer voorbij en verschijnen er nieuwe gebeurtenissen. 

Een hartslag geeft niet zoveel beweging. Behalve natuurlijk als je hartproblemen hebt, maar we gaan nu even uit van een normale hartslag. Daar doe je niets mee. Daar ga je niet over nadenken, piekeren, iets van vinden, onthouden etc.
Met gebeurtenissen is dat anders. Veel gebeurtenissen zijn als een hartslag. Daar vinden we niet veel of weinig van. Maar er komen ook gebeurtenissen waar de trigger in werking treedt. Waar iets uit de geheugenbank wordt opgestart. Waar gedachten als: Dat wil ik niet/anders, dat had niet mogen gebeuren. En dan alle bijpassende emoties die oppoppen bij die gedachten. 

Je bent dan in strijd met het moment. En jeetje, dat gebeurt mij nog best vaak. Zeker als ik slecht geslapen heb of het meerdere gebeurtenissen achter elkaar verschijnen die allemaal een trigger, groot of klein, in zich hebben. Een soort automatische reactie op hetgeen gebeurt. Het gevolg hiervan is dat het fenomeen dat voelt als 'lijden' direct in werking komt. Lijden heeft veel gezichten. B.v. een slachtofferrol of je stapt in de kind-rol. En van daaruit vormt zich een reactie. Vluchten, vechten of verstijven zijn hier voorbeelden van. Automatisch lijk je daar helemaal in te donderen.
En nu is het niet de bedoeling om daar iets mee te doen. Want dan ben je weer in strijd met dát moment. Geen analyse, geen oplossing zoeken. Voel het maar. Voel dat kind met de pijn. Wees dat kind, dat mens, met de pijn. Niets veranderen. Bewust van lijf, bewust van gedachtes zonder er iets mee te willen. Er mee zijn. Er bij blijven.
En sommige dingen doen verdomd pijn, ik ken dat goed. Het hele lijf verkrampt met de pijn. Het trilt en schudt. Het kermt van binnen. En terwijl dat allemaal zo bezig is komt er opeens een ruimte. En stukje voor stukje kom je meer en meer in die ruimte terecht. Vanzelf. En dan is het weer even klaar. 

Meer is niet nodig.